Horma horrek poliki-poliki aldentzen nau
harriz harri iraindu
ez dudalako denborarik itsasoraino jaisteko
eta bere zorigaiztoko poz karrankarria entzun
ez dudalako denborarik atsekabeak biltzeko
zeru zulatzailea den pinu haren azpian
ez dudalako denborarik haizeari aurpegia emateko
eta arima zein birikak zinez egurastu
begiak ixtera noa eta belarriak hormatzera
eta beste itsaso bat nire sareetan isuri
eta ametsezko pinu bat zutitu
eta arrastaka eramango nauen haizea sortu
azpikeria eta makinetatik urrun
ordutegi eta gogaikarriengandik urrun
baina etxe barruan porrota
asmatzen dudan itsaso honek ez nau bustitzen
ez dauka lurrinik zutitzen dudan zuhaitzak
eta nire ordezko urakanak
ez du balio ezta gorroto lehorrak ekortzeko
orduan nire ingurura itzultzen naiz
arratsaldea berriro entzun eta dunbotsa
berriro horma begiratu harriz harri
eta aieru erabakiorrera heldu
eraitsi beharko dut
itsasoa, pinua, haizea
konkistatzen joateko.
Mario Benedetti