Pasa den maiatzean hil zen Binyavanga Wainaina idazle kenyarra. “Nola idatzi Afrikari buruz” artikuluari esker lortu zuen ospea. Bizi zela, hainbat testu labur eta liburu bat publikatu zuen, eta Kenyako literatur aldizkari bat hauspotzen aritu zen. Honako honen bidez omenaldi bat eskaini nahi diogu eta aurrez euskarara ekarri gabeko haren testu bat zabaldu.
Albiste honetan bildu ditugu 2018-2019 ikasturtean Hitzen Uberan atarian argitaratu ditugun erreportajeak. Urtarrilean, Uberan ataria utzi zuen Imanol Ubeda erredaktoreak, bertan zazpi urtez aritu ostean. Haren ordez, Danele Sarriugarte hasi zen lanean, lehenago ere erredakzioan hiru urtez ibilia.
Cristina Morales idazle granadarrak sona handia bildu du azken hilabeteotan, Lectura fácil eleberria tarteko. Liburu horri esker eskuratu zuen Anagrama argitaletxeak ematen duen Herralde sari ezaguna. Pasa den astean Donostian izan zen, EHUko udako ikastaro batean –Literatura Mutanteak–, eta aitzakia aprobetxatu dugu Moralesen obrari buruzko zenbait gako aipatzeko. On egin!
Peru Iparragirre Albisu (1996) eta Jon Gurrutxaga Urbieta (1996). ITU Bandako kideak. Taldearen parte izan arren ez dute taldearen izenean hitz egiteko zilegitasunik sentitzen. Bizitzaren zirkustantziek markatutako hasieraz, bilakaeraz eta egungo egoeraz jardun dute zintzoki, galderei taldea ezaugarritu duen espontaneotasunez erantzun nahian.
Azkenaldian bolo-bolo dabil auto-fikzioaren gaia hango eta hemengo literatur sistematan. Izendapen hori jarri zaio, baina, sakonean, bada auzi zabalago bat: nola uztartzen diren “irudimena” eta “errealitatea” literaturan; zer toki duen batak eta zein besteak. Auzi horren harira proposamen literario interesgarri bat egin du Rachel Cusk idazleak, Outline trilogiaren bidez. Hari buruzko zertzelada batzuk aletu ditugu erreportaje honetan. Irudia: The New Yorker aldizkaria.
Aingurak Erreketan (Susa, 2001) eta Bulkada (Susa, 2010), bi poema liburu ditu orain artean Jon Benito idazle zarauztarrak. Biak dira poesia politikoaren edo poesia sozialaren adibide bikainak baina jauzi handia nabari da batetik bestera. Izan ere, lehenean poema eder asko aurki daitezke baina bigarrena mekanismo emozional trinkoa da, lehen lerrotik azkenera eraginkortasun harrigarriz funtzionatzen duena. Liluragarria da mekanismo horrek nola funtzionatzen duen ikustea eta Jon Benitoren poesian barneratzea, besteak beste, Gabriel Arestiren, gure lehen poeta sozial eta zibilaren lekukoa nola jasotzen duen ikusteko.
